Türkiye'deki büyük krizin nedenleri

Türkiye, herkesin kabul ettiği gibi yakın tarihinin en büyük krizini yaşamaktadır. Krizin ortaya çıkardığı kaos atmosferinde ise herkes kenarda durup “Benim suçum değil ki, bunu yapan sizdiniz" diyerek başkalarını suçlamaktadır. Suçlanan kesimlerin en başta geleni ise siyaset kurumudur.

Bazılarına göre, Türkiye siyasetten kaynaklanan bir ekonomik kriz yaşamaktadır. Tespiti bu şekilde yapanlar çözümü ise ya siyasetin kendini yenilemesinde ya da teknokrat bir hükümetin kurulmasında görmektedir.

Türkiye’nin bir siyaset ve ekonomi krizi birlikte yaşadığını kimse inkâr edemez, ama bunlardan daha önemlisi Türkiye derin bir toplumsal varoluş krizi yaşamasıdır. Bu toplumsal varoluş krizi görmezden gelinerek siyaset ve ekonomiye yönelik düzenleme arayışları arzulanan sonucu ortaya çıkaramayacaktır.

Yaşadığımız derin toplumsal varoluş krizinden dolayı sadece siyaset değil, herkes suçludur. Bu noktada, toplumsal yapımızdan bazı kesitler sunarak hepimizin suçlu olduğuna haklılık kazandırmak istiyorum.

Hayatın gerçeklerini ve yarını hiç düşünmeden “Abi! Ne iş olursa yaparım” diyenler,
Uzun zamandır yıllık kârının yüzde 60’ını faaliyet dışı (faiz) alanlardan sağlayan işadamları.

Toplumsal sorunları, siyasal, ekonomik, kültürel v.d. optiklerden bakarak değerlendirmek yerine, “Sallandıracaksın üç beş kişiyi” diyerek çözüm arayanlar.

Her seçimde oy veren ve sonra düşünerek “Hay! o partiye oy vereceğime elim kırılsaydı” diyenler.

“Macit! beni otomobillendir”, “Şu anda antrenmandayım” reklamlarını hiç sıkılmadan izleyenler.

SSK ve devlet hastanelerini, özel muayenehanesine müşteri toplama merkezi olarak görenler.

Hâkim, savcı, emniyet müdürü gibi üst düzeyde bürokrat tanıdığı olunca “Sen benim kim olduğumu biliyor musun?” diyerek celallenenler.

Türkiye’nin sayılamayacak kadar fazla toplumsal sorunları karşısında sadece milliyetçilik, laiklik, İslamcılık gibi iki üç konuya takılıp kalan sosyal bilimciler.

Pespaye sözlerle müzik pazarlayanlar.

Borsa ve döviz kurundaki hareketleri ekonomi zannedenler.

Yanında çalışan insana çerez parası kabilinde ücret ödeyen ama lüks eğlence merkezlerinde dudak uçuklatan bahşiş verenler.

Beyoğlu’nun ara sokaklarındaki sefaleti, çocuk istismarını, fakirliği görmezden gelip, sokak çocuklarına iyi bir yarın düşünmek yerine, Taksim’e cami yapmayı öncelikli hedef olarak görenler.

“At-Avrat-Silah” üçlemesini Türk kültürü ve töresi diye anlayanlar.

Kırdan kente göç eden insanları çeşitli dernek çatıları altında toplayarak ortaya çıkan gücü şahsi çıkarları için pazarlayan siyaset tacirleri.

Önce doğuran sonra ise hayıflanarak “Şimdiki aklım olsaydı, seni hiç doğurmazdım” diyerek çocuğuna haykıran anneler.

“Tek Yol Devrim”, “Huzur İslamdadır”, “Ya Sev Ya Terk Et” şeklinde çözüm dayatanlar,
Okullarda uyuşturucunun yaygınlaşmasını, açlık ve yoksulluk sınırında yaşayan insanların sorunlarını senelerdir tehlike olarak görmeyip, sadece siyasetteki aşırılıkları ulusal güvenliğe yönelik tehdit olarak değerlendirenler.

“Ya benim olacaksın ya da toprağın” diyerek, kendisini sevmeyen kişiyi öldüren sapkınlar.

Dışarıda danışmanlık veya özel iş takibi yaptığı için odasının kapısını kapalı tutan, öğrencisinin yüzünü dersin dışında görmeyen hocalar.

Kitapları, tabanca ve mermilerin yanında suç aleti olarak sergileyenler.

Fakültelerin demode olmuş, dünya piyasalarına hitap etmeyen bölümlerini hiç düşünmeden tercih eden gençler.

Turizm sezonu gelince, “Helgalar Antalya’da erkek arıyor” diyerek, sapıkları tecavüze teşvik eden gazeteler.

Türk Lirası, dünyanın en değersiz parası haline gelirken üzülmeyip, tuttuğu takımın yabancı bir takıma yenilmesini milli bir felaket olarak görenler.

Serbest piyasayı, serbest hırsızlık ve talana çevirenler.

Okulu yarıda bırakan çocuğuna, “Bizim parti iktidara geldiğinde sana bir iş buluruz” diyen babalar.

Demem o ki;

Yaşadığımız derin toplumsal varoluş krizinin ortaya çıkmasında etkili olduğuna inandığım ve bir bölümünü yukarıda sıraladığım toplumsal hayatımızdaki örnekler ortaya bir sonuç çıkarmaktadır: Masum Değiliz Hiçbirimiz.